انسان
پنجشنبه, ۶ فروردين ۱۳۸۸، ۰۴:۰۵ ق.ظ
من کوچکم
آنقدر کوچک
که دنیا در چشم کودکی
و آنقدر بزرگ
که یک واژه
در نگاه یک عالم.
من کوچکم
کوچکی بزرگ و بزرگی کوچک
که گاه
چون ماسه از دستان کودکانه
فرو می‌ریزم
و گاه
روی قله‌ها گام بر می‌دارم.
گاه هیچم و گاه همه چیز!
گاه هستم و گاه نیستم!
گاه مجنونم و گاه دانا!
گاه میرم و گاه گدا!
و اینها از آن جهت‌اند
که من
«انسانم»
و این خصلت من است.
«شکوفه بخشایشی»
ژیلا راسخ