آن دم که شوی آگاه

من و تو همسفر جاده‌های این سفریم

من و تو همسفریم و همیشه در گذریم

من و تو گاه شاد و گه غمگین

من و تو عاشقیم و بی‌خبریم

...

در هر کجا و هر مکان

صد آیه خواهد شد عیان

خواهی که یابی دوست را

فارغ شو از زندان جان

نیمه

آن دم که من عاشقم کجا می گردی؟

وقتی که نی‌ام بهر چه عاشق گردی؟

باور بکن این بود و نبود دل ما

وقتی که به هم رسیم کامل گردی!

غم و زن

چرا با همسرش نامهربان بود؟                         ندیدم هرگز احساسی در او بود!

چرا آن چهره زیباتر از گل                                 به جای روشنی همرنگ خون بود؟

به پای ظالمی دل سنگ می‌سوخت                شب و روزش پر از فُحش و کُتک بود

ز بانگ ناله‌های دلخراشش                             تمام آسمان همرنگ غم بود

کسی هرگز ز چشمانش نفهمید                     درون سینه‌اش آتش به پا بود

در آخر شعله‌اش خاموش گردید                       چو اشکی بود از چشمان غم بود