غم و زن

چرا با همسرش نامهربان بود؟                         ندیدم هرگز احساسی در او بود!

چرا آن چهره زیباتر از گل                                 به جای روشنی همرنگ خون بود؟

به پای ظالمی دل سنگ می‌سوخت                شب و روزش پر از فُحش و کُتک بود

ز بانگ ناله‌های دلخراشش                             تمام آسمان همرنگ غم بود

کسی هرگز ز چشمانش نفهمید                     درون سینه‌اش آتش به پا بود

در آخر شعله‌اش خاموش گردید                       چو اشکی بود از چشمان غم بود